Een jaar of vijf geleden ben ik begonnen met schilderen op een zonnige lentedag onder de pergola in mijn tuin....

We zouden gaan emigreren naar Spanje en alles stond al in het teken van de “verkassing”, inclusief ingepakte dozen, toen het bericht kwam dat plotseling de verkoop van ons huis niet doorging.

Mijn droom om daar te gaan wonen had ik al vanaf mijn 14e.... Om de teleurstelling hierover te verwerken kwam ik op het idee een canvasdoek te kopen, tubes en penselen. Zo maar in het wilde weg begon ik met een koeienkop, eentje met lange wimpers en sproetjes op haar neus....

Een toevallig passerende vriendin vond hem enig en zei dat ik talent had en ik dacht: ja, dat zal wel.... Gaandeweg maakte ik meer afbeeldingen van dieren, zoals uiltjes, kameleons, een giraffe op stiletto-hakjes enz.

Toen ze bij iedereen in de smaak vielen, ging ik met een vriendin die jarenlang in Zuid-Frankrijk een galerie heeft gehad, schilderen..... De ene week bij haar, de andere week bij mij op zolder... In no time had ik er zo´n 40 gemaakt; inmiddels ook impressionistische, Picasso-achtige, naïeve en “impuls” doeken.

Nog steeds was ik onzeker, tot mijn eigen zoon, die heel kritisch is en zijn huis heel strak heeft ingericht, mij vroeg om een groot Picasso-achtig doek aan zijn lange witte wand te mogen hangen... Toen durfde ik eindelijk aan mezelf toe te geven dat het kunst was die ik maakte.. Een eigen kunst voortkomende uit mijn fantasie.....

De volgende stap was exposeren...... Gestimuleerd door vriendinnen en mijn man kwam de eerste expositie in De Rijp (bibliotheek) tot stand. Twee maanden lang hingen daar 50 schilderijen. Daarna kwamen er vragen naar doeken die inmiddels al verkocht waren en dus ging ik in opdracht werken met net weer andere kleuren en andere invalshoeken, maar nog wel herkenbaar als het door de opdrachtgever bedoelde doek. Inmiddels hangen er in Spanje, Frankrijk en Nederland diverse schilderijen van mijn hand.....

Het heerlijkst vind ik het wanneer mensen ontroerd zijn als ze het gevraagde schilderij zien en me daarna mailen dat ze elke dag blij worden van de kleuren in mijn doeken en ook (en dit met name van die in Picasso-stijl) er elke dag ineens weer nieuwe dingen in ontdekken. Het schilderij is dus nooit saai...

Zelf heb ik een schilderij van Tahitiaanse dames in mijn woonkamer hangen en ook mijn blik wordt steevast daarheen getrokken.... Zo beginnen de grauw grijze winterdagen in Nederland altijd met een blij gevoel als ik naar dat doek kijk. Dit gevoel gun ik anderen ook.... Dit blije gevoel is ongelooflijk fijn, juist in deze toch sombere tijden...

Veel plezier bij het kijken naar mijn schilderijen...... Deze website heb ik gemaakt met behulp van mijn vriendin Yoke in haar huis in de Spaanse bergen.